Febreiriño

Contando anos

Memoria dun

Calquera día do ano é magnífico para ver a luz primeira, pero poucos tan acaídos coma o de hoxe polo que nel se celebra. No Día internacional da Lingua Materna que, casualmente e por fortuna, acabou coincidindo coa data en que eu nacín, deixo por aquí a modo de curiosidade uns cativeiros versos propios, inxenuos, vizosos e combativos, dunha remota adolescencia tardía ou dunha mocidade temperá –como cada quen os queira entender–, que adquiren un gorentoso relouco ao encarar a vellez. Aí van, pois, cun certo rubor, neste 21 de febreiro, antes de pasar a folla irreversible do calendario camiño dun novo ano. Se cadra, noutro momento haberá máis.

Labrego que mollas

a suor de sangue

e a terra erma

de tristura e morte;

escoita hoxe o meu berro,

o meu laiar asolagado

que nace do fondo da alma.

Berra comigo forte,

                                               ben forte,

tan forte...

que os oídos burgueses

esgacen de medo.

Tan forte...

que as tecnócratas bágoas

calen os ósos da terra.

Berra, laia comigo parello

para que os nosos berros xuntos

resoen feridos no ceo

e unha chuvia de xustiza

naza para os nosos labregos.

«Himno final Labrego (Chuvia de xustiza)». De «Labrego. “Longo poema en catro cantos e un himno”». La Voz de Ortigueira, nº 3140, 3/9/1976. [Orixinal, Compostela – San Claudio, verán de 1976].

Portada do orixinal